Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band

In 1967 kwam de Beatles LP "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band" uit.
Een unieke concept LP (voor die tijd).

Dit zou de het eerste album van de Beatles zijn die de nieuwe koers insloeg die de band zou gaan varen.

Ook in 1967 kwam de Rolling Stones LP "Their Satanic Majesties Request" uit.
Voor de Stones was dit een hele vreemde eend in de bijt. De band is hierna (gelukkig voor sommige fans) verder gegaan met hun eigen unieke Stones geluid.

Er wordt nog steeds gediscusieerd over het feit of dit album een reactie was op Sgt. Peppers of een eigen initiatief.

De afbeelding is trouwens wat 'vaag'.
Dat komt omdat die afbeelding een '3D' plaatjes is. Je weet wel zo'n ribbelplaatje dat lijkt te veranderen als je het beweegt.
Als je de hoes beweegt, lijkt het net of de Stones elkaar dan weer wel en dan weer niet aankijken.

In 1968 kwam de reactie van Frank Zappa and the Mothers (of Invention) : "Were Only in it for the Money".

Het hele album is een omkering van alles wat de Beatles op hun album gezet hebben.
Alles wat bij de Beatles aan de buitenkant afgebeeld is, staat hier binnen in en wat aan de binnenkant stond staat hier buiten.

Laatst kwam ik een album uit 2003 tegen van PunkRock'n'Roll NewYork style gitarist Sonny Vincent:
"The Good The Bad and The Ugly"
Empty Records (germany), Munster Records (Spain), Acetate Records (USA)
(Deze versie Munster Records 249)

Deze plaat heeft een hoes die overduidelijk gebaseerd is op de hoes van Sgt.Peppers.

Een nieuwe hobby is geboren: ik zoek verder.

Het volgende album dat ik tegenkwam was een CD van de Simpsons. Eens in het jaar brengen de Simpsons (Matt Groening) een Album uit met de liedjes van het afgelopen jaar. In 1998 heeft Matt Groening zich laten inspireren door "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band". Waarschijnlijk vanwege het feit dat het oorspronkelijke album op dat moment 30 jaar oud was.

Hij heeft bij het tekenen de oorspronkelijke hoes zeer nauwkeurig gevolgd, inclusief de binnen- en achterkant van het album.

Als extra is op "The Yellow Album" (in tegenstelling tot het orgineel) meteen al een kaartje bijgevoegd met daarop de namen van de afgebeelde personen. Hiervoor hoeft dus geen aparte Web-site opgezet te worden.

De muziek op het album is letterlijk van alles wat, en soms zeer opmerkelijk. Zo zingt Lisa Simpson bijvoorbeeld de Eurythmics (Annie Lennox) klassieker "Sisters Are Doin' It For Themselves" samen met Ann & Nancy Wilson (Dreamboat Annie - Heart).
Er staat een duet van Homer Simpson met Linda Ronstadt op van de Willy Nelson song "Funny How Time Slips Away".

Maar als klap op de vuurpijl zingt Lisa Simpson samen met George Clinton en de P-Funk All Stars een George Clinton nummer "She's Comin' Out Swingin'".

Kijk het goud ligt gewoon op straat. Je moet alleen af en toe naar beneden kijken. (Dan struikel je ook minder vaak).

Later kwam ik een CD tegen van Macabre 'Sinister Slaughter / Behind the wall of Sleep'

Het blijkt dat deze CD een ReRelease is van 'Sinister Slaughter'.
Op het origineel is de Sgt. Peppers Hoes overduidelijk aanwezig.
Op deze uitgave is het artwork aangepast (niet al te best) waardoor op de foto de kenmerkende (dubbele) bassdrum met bandnaam is weggevallen.

Macabre maakt death metal muziek en schrijft teksten die vrijwel uitsluitend over seriemoordenaars gaan. Ikzelf vind de muziek 'ietwat' over the top. Zijzelf zullen dat waarschijnlijk een kwaliteits aanduiding vinden.

De Black Sabbath cover 'Behind the wall of Sleep' is overigens niet slecht uitgevoerd.

Ik ben dus op zoek naar het origineel van Macabre.

Een alom bekende versie van Sgt. Peppers is de uitvoering van Jun Fukamachi uit 1977.

Nee, de hoes is niet verkeerd om gescand.

Zoals te zien is op de achterkant van de hoes is Jun een multi-instrumentalist die met veel (toen moderne) synthesizer apparatuur z'n muziek in elkaar zette. Zulke multi-instrumentalisten / synthesizer spelers waren toentertijd erg populair. Denk maar aan Stomu Yamasta, Tomita, Wendy Carlos, Rick Wakeman en in eigen land Rick van der Linden.

Jun produceert op al die apparatuur een soort van piano klanken, waardoor je je meteen afvraagt: "wat is er mis met een gewone piano?" en bovendien levert het muziek op die op z'n best lijkt op werk van een gospelkoor begeleider die voor aanvang van de repetities zich nog wat warm speelt met Sgt. Peppers geneuzel.

Toshiba maakt op de hoes nog veel reclame voor direct gesneden grammofoonplaten, en bewijst hier eens te meer het credo "garbage in; garbage out".

De reden dat deze plaat hier tussen staat is uiteraard de hoes. Het is een schildering van alle figuren van de hoes van de originele Sgt. Peppers, maar dan geschilderd alsof ze allemaal achterom kijken. Alleen het gezicht van Jun kijkt recht naar de toeschouwer. Het is dus eigenlijk artwork van Sgt. Peppers gecombineerd met het artwork van "Jumpin' Jack Flash" van De Stones

Het artwork is van de hand van Fumio Tamabuchi.

Uiteraard is de originele LP niet de enige Beatles uitgave waarop het artwork afgebeeld is.

Dit is een single op het toen nieuwe Apple label.

Er bestonden ook nog verplichtingen naar het oude Parlophone label. Dit is dezelfde Single op het Parlophone label.

Alleen de B-kant is anders.

Dit album van Big Daddy is een ver-rock-a-billy-ed uitvoering van Sgt. Peppers.

Big Daddy schijnt dat wel vaker gedaan te hebben met andere albums. De aanpak is alleen uit muzikaal oogpunt niet zo best. Het nummer She's leaving Home is eigenlijk een uitvoering van Paul Anka's Diana uit 1957, maar dan met de verkeerde tekst.

Toch wel grappig.

Je zou het zo op het eerste gezicht niet zeggen, maar ook deze hoes is gebaseerd op de oorspronkelijke Sgt. Peppers.

De titel is "Sgt. Peppers knew my father", wat meteen duidelijk maakt dat hier een andere generatie aan het woord is.

Het zijn dan ook Engelse acts uit de jaren 80 die samen de complete Sgt. Peppers coveren.

Onder de lijst met namen illustere deelnemers als Sonic Youth en The Fall.
Maar ook Courtney Pine en (het andere uiterste) Billy Bragg.

Het artwork op de hoes valt dan ook wat beter te plaatsen als een typische "No Wave" uiting.

Deze plaat is door NME uitgebracht (zoals elk jaar) voor het goede doel. Dit album was ten bate van Childline vergelijkbaar met onze kindertelefoon.

Deze plaat draagt de titel "Instrumental Beatles Themes from Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band"

De foto op de voorkant lijkt een willekeurige groep mensen, maar bij nadere bestudering blijkt er wel degelijk rekening gehouden te zijn met het originele art-work.

Deze hoes is voor de Amerikaanse markt gemaakt; tussen de figuranten staan een aantal programmamakers van "hippe" radiostations. Weinig kans dat wij ze herkennen.
Voor de rest van de wereld is deze plaat uitgebracht met een "psychedelische" hoes.

De muziek is zoals de titel aangeeft: langdradig. Wij 21e eeuwers hebben dit allang - en beter - gehoord van James Last, Paul Mauriat ea.

Mocht je je afvragen "waar heb ik die naam (Peter Knight) eerder gehoord?". Dat was bij de Moody Blues. Peter Knight was verantwoordelijk voor de orkestpartijen op "Days of Future Passed" of zo je wilt "Nights in White Satin".

Deze plaat kunnen we uiteraard niet onbesproken laten.

Dit is de soundtrack van de gelijknamige film die er gemaakt werd naar het thema Sgt. Peppers lonely hearts club band. Met in de hoofdrollen Peter Frampton en de Bee Gees.

Voor de film zijn (bijna) alle tracks van het oorspronkelijke album gebruikt plus nog een een handvol andere Beatles songs. Het vrouwelijke karakter in de film (natuurlijk is er een liefdes relatie in het verhaal) heet Strawberry naar?.... juist Strawberry Fields.

Je ziet. De Magical Mystery Tour doet vrolijk mee.

Het is dus een mierzoete Beatles hutspot overgoten met een americana saus.
Een blik op de foto's op de binnenzijde van de klaphoes zegt genoeg.

Het is wel een beetje "off topic", maar als bijverschijnsel van de musical verscheen er veel meer materiaal.

Dit is een stripalbum met daarin het verhaal van de musical. Als je het zo uitgeschreven ziet, dan zie je pas hoe flinterdun en moralistisch het verhaaltje eigenlijk is. Een echte "Marvel" comic.

Als we dan toch bezig zijn met "randverschijnselen": dit is een tape van Lhasa Cement Plant genaamd "Sgt. Peppers Flea and Tick Collar" oftewel Sgt. Peppers vlooienband.

Op deze tape staat een sterke uitvoering van Why van Yoko Ono. Yoko: de vrouw van de kunstzinnige ideeën, waartegen helaas nooit iemand gezegd heeft dat ze niet kan zingen.

Gelukkig kunnen ze bij Lhasa Cement Plant wel zingen.