Op deze pagina's staan muziek en foto's van grammofoonplaten, cd's en dvd's die allemaal terug te vinden zijn in mijn platenkast. Dat wil zeggen dat ik de persoonlijke rechten op het beluisteren en bekijken van de materialen bezit.

Ik kan gerust stellen dat er minstens twee personen in de muziekindustrie op mijn kosten in een dikke middenklasser rondrijden.
Daar heb ik geen problemen mee, maar ik ontleen daaraan wel het recht om anderen op beperkte schaal ook deze materialen te laten beluisteren en bekijken.
Dit met het doel ook die anderen enthousiast te maken voor deze muziek.

Het is dus niet de bedoeling om de artiesten en anderen de rechten te onthouden: het is juist de bedoeling om artiesten bekend te maken bij een groter publiek.

Dat neemt niet weg dat ik er van overtuigd ben dat er in de muziekindustrie personen rondlopen die meer rechten uitoefenen dan ze "verdienen".

Overigens hoeven artiesten van de platenmaatschappijen wat die rechten betreft niet zoveel meer te verwachten. Een illustratie daarvan zou het onderstaande artikel kunnen zijn dat een aantal mensen uit de wereld van de muziekindustrie aan het woord laat. Een citaat: "Muziekmaatschappijen worden niet meer vanuit de muziek gedreven, maar vanuit marketing."

Het is maar dat u het weet.
Hieronder staat zoals vermeld het hele artikel.

Verzamelaars beschouwen trouwens een kopie als een slap surrogaat.
Die gaan uiteraard voor "The real thing".

Metro Dinsdag 14 December 2004  pagina Entertainment (redactie: Bart Remmers )

Een platencontract blijft heilig

Sinds de jacht op muzikaal talent via televisieprogramma's als Idols en Popstars - The Rivals, dromen nog meer jongeren van een platencontract om beroemd te worden. Toch staan muziekmaatschappijen niet te trappelen om ze binnen te halen.

"Een platencontract staat garant voor frustratie", zegt talentscout en Idols-juryvoorzitter Henkjan Smits, tevens auteur van de gids voor nieuw poptalent The X-factor. Hij gooit graag de knuppel in het hoenderhok, al is het maar om duidelijk te maken dat een platencontract niet het hoogst haalbare zou moeten zijn. "De meeste jongeren denken met een platencontract dat ze binnen zijn, maar dan begint de ellende vaak pas." Maar welke dromer luistert naar de harde werkelijkheid van een ervaringsdeskundige? Teleurstellingen of niet, we gaan ervoor, is de drijfveer.

Het publiek lijkt te schreeuwen om nieuwe aanwas. Of is het toch meer het spelletje dat de kijker naar de buis trekt, zodat het lijkt of er een grote vraag is naar nieuw talent? "Zeker is in ieder geval dat op dit moment meer dan ooit muziek wordt geconsumeerd", weet Smits. " Idols zou de markt verzieken, maar het is juist de moderne manier om de handen ineen te slaan en initiatieven te nemen."

X-factor

Toch selecteren muziekmaatschappijen de laatste jaren veel minder op muzikaal talent. "Goede muziek is niet meer het enige argument om iemand een contract te geven", zegt Menno Timmerman, voormalig artiestenmanager bij Warner Music. Hij begeleidt nu als freelancer onder anderen artiesten als Krezip, Hind, Boris en Trijntje Oosterhuis op hun artistieke weg. "Muziekmaatschappijen worden niet meer vanuit de muziek gedreven, maar vanuit marketing."

De muziekmaatschappijen hebben dan ook een breed marketing platform nodig waarop talenten kunnen floreren. Het gaat dan onder meer om sponsors en de zogeheten 'X factor' die een artiest heeft. Is dat podium er niet, dan wordt volgens Timmerman vrijwel niet meer geïnvesteerd in nieuwelingen. De artiestenmanager verliet Warner Music toen die in het voorjaar de Nederlandse stal met onder anderen Ilse de Lange en Krezip opdoekte. Hij is somber over de huidige aandacht bij muziekmaatschappijen voor het Nederlands product. "Investeringen lopen terug en videobudgetten zijn teruggeschroefd. Zo kun je niet meer concurreren met buitenlandse artiesten die de mooiste clips maken."

Smits zegt dat de ontwikkeling alles heeft te maken met de professionalisering van de muziekmaatschappijen. Vooral in het verleden flopten er veel meer artiesten dan dat ze scoorden in hitlijsten. " Muziekmaatschappijen zijn onder dwang professioneler geworden. Een single met een clip maken is allemaal veel duurder geworden. Dan ben je toch al gauw 30.000 euro kwijt. Dus kunnen ze zich niet veroorloven een heleboel bandjes of artiesten die kans te geven."

De Bauer-manier

Jonge artiesten als Bas en Joel - finalisten uit de eerste Idols-serie -weten er alles van, ze balen dat ze net niet aantrekkelijk genoeg zijn voor een muziekmaatschappij om dat platencontract te krijgen. "De maatschappijen willen een kant-en-klaar product hebben of een sponsordeal waardoor ook andere partijen mee financieren", weet Joel. Volgens zijn zangmaat Bas maakt het niet veel meer uit hoe goed de muziek is. "Je moet de Bauer-manier aanhangen: jezelf kunnen verkopen." Nu lijkt zingen voor de twee vooral een uit de hand gelopen hobby. Zonder een platencontract zeggen ze dit niet lang vol te kunnen houden. Joel: " Dan moeten we er echt een keer mee stoppen.'

Ilse de Lange zit er tussenin. Zij heeft zich al kunnen bewijzen met een platencontract. Nu ze dat niet meer heeft, probeert ze haar eigen weg te zoeken. "Een muziekmaatschappij kan een middel zijn om alles in een stroomversnelling te brengen. Als ze daar eenmaal met je in zee gaan, is het een kwestie van een druk op de knop en alles rolt zich uit als een machine. Toch lijkt me een platencontract niet perse nodig." Volgens De Lange kun je een eind komen door zelf een netwerk op te bouwen.

ANP